Η Εύα Αλεξάνδρου, απόφοιτη του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης, πρώτη σε βαθμολογία πτυχίου της χρονιάς της (9,5) στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διάβασε τον όρκο και μίλησε εκ μέρους των συναποφοιτούντων στη σχετική τελετή.
Στις 23 Ιουλίου 2024 η απόφοιτη των Αρσακείων-Τοσιτσείων Σχολείων (2018) Εύα Αλεξάνδρου ορκίστηκε γιατρός μετά από σπουδές έξι ετών στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Έχοντας επιτύχει τον μεγαλύτερο βαθμό πτυχίου της χρονιάς της (9,5) απήγγειλε κατά την τελετή αποφοίτησης εξ ονόματος όλων των συμφοιτητών της τον θρησκευτικό και ιπποκρατικό όρκο του γιατρού και είχε το προνόμιο να προβεί σε σύντομη ομιλία εκ μέρους όλων των αποφοιτούντων συμφοιτητών της για να εκφράσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της κατά την σημαντική αυτή στιγμή της σταδιοδρομίας του γιατρού. Εντύπωση έκανε η μεστή δομή και η άψογη γλωσσικά σύνθεση του λόγου της.
Καλή σταδιοδρομία!
Διαβάστε τη συνέντευξή της στο αφιέρωμα του περιοδικού ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ στις/στους απόφοιτες/-ους του 2018.
Εύα, συγχαρητήρια για την επιτυχία σου. Γιατί επέλεξες την Ιατρική;
Έχοντας δύο γονείς γιατρούς είχα τη δυνατότητα να δω το επάγγελμα από μέσα και από μικρή με συνάρπαζε το αντικείμενο της δουλειάς τους. Αμφιταλαντεύτηκα όμως αρκετά, διότι πέρασα ένα στάδιο που μου άρεσαν σχεδόν όλα. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών και το Ευρωκοινοβούλιο Νέων, ήθελα να γίνω διπλωμάτης, όταν έλαβα μέρος στον διαγωνισμό EUSO και σε άλλα προγράμματα Φυσικής και Χημείας ήθελα να ακολουθήσω αυτό τον κλάδο. Τελικά όμως με κέρδισε η Ιατρική.
Η ενασχόλησή σου με τόσα διαφορετικά πράγματα δείχνει πολυπραγμοσύνη. Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;
Αυτό που μου αρέσει είναι να πειραματίζομαι και να ψάχνω όλες τις δυνατότητές μου. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό με διαφοροποιεί από άλλους, διότι όλοι έχουμε την έμφυτη τάση να ανακαλύπτουμε το άγνωστο και να αναζητούμε τα όρια των δυνατοτήτων μας. Εγώ λοιπόν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί μου δόθηκαν οι κατάλληλες ευκαιρίες.
Πώς αποφάσισες να λάβεις μέρος στα MUN;
Αρχικά με τράβηξε το γεγονός ότι ήταν κάτι εντελώς άγνωστο σε μένα. Έτσι μου κίνησε την περιέργεια και θέλησα να το δοκιμάσω. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι μου αρέσει πολύ, γιατί μάθαινα πολλά πράγματα, γνώριζα πολλά παιδιά και γενικότερα έμπαινα σε έναν καινούργιο κόσμο που μου άνοιγε νέες προοπτικές.
Ποιον ρόλο ανέλαβες την πρώτη φορά;
Ήμουν πρέσβειρα τής Λιθουανίας στην Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων. Θυμάμαι μέχρι και τα θέματα της πρώτης συμμετοχής μου: Μιλήσαμε για την ανεξαρτησία του Γιβραλτάρ, για την Ταϊβάν και τη Μοζαμβίκη. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε την Πρεσβεία της Λιθουανίας, όπως συνήθως γίνεται, για να μιλήσουμε με τον πρέσβη ή κάποιον αρμόδιο, όμως μαζί με όλη την ομάδα –αλλά και μόνη μου– συλλέξαμε τις πληροφορίες και τα πήγαμε καλά.
Κατόπιν τούτου σου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφθείς τη Λιθουανία;
Αυτό ισχύει, όχι μόνο για τη Λιθουανία αλλά και για όλες τις χώρες που από εκεί και μετά εκπροσώπησα. Ίσως αυτό λειτουργούσε και από ένστικτο για να μπορέσω να βγω από το πετσί της Ελληνίδας και να υιοθετήσω τον τρόπο σκέψης ενός άλλου λαού. Όμως στην πορεία ανακάλυψα ότι οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες.
Τι οφέλη έχει ένας μαθητής από αυτή τη διαδικασία;
Ανακαλύπτει διαφορετικές κουλτούρες, νέες ιδέες και εξασκείται να είναι πιο ευέλικτος, πιο ανοιχτόμυαλος, μαθαίνει θέματα τής επικαιρότητας, την παρακολουθεί και κατανοεί τις εξελίξεις. Αυτό όμως που τουλάχιστον εμένα με κράτησε περισσότερο ήταν η ανάγκη μου να γίνω πιο ανεκτική σε θέματα κουλτούρας άλλων λαών. Και σε αυτό με βοήθησε πολύ.
Τι ήταν αυτό που σου άρεσε στον ρόλο του διπλωμάτη;
Αυτό που με κέρδισε στη ζωή του διπλωμάτη ήταν η δυνατότητα να γνωρίσω τους υπόλοιπους λαούς του κόσμου, να έρθω σε επαφή μαζί τους, κυρίως γνωρίζοντας από κοντά τους ανθρώπους τους. Αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να φανταστώ πώς θα ήμουν εγώ η ίδια, αν ζούσα σε μια άλλη χώρα με άλλες συνθήκες.
Ποια είναι η διαφορά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νέων από το Μοντέλο ΟΗΕ;
Στο MUN καλείσαι να εκπροσωπήσεις μια χώρα που έχει επιλεγεί από άλλους, ενώ στο ΕΚΝ εκπροσωπείς τον εαυτό σου, τις πεποιθήσεις σου και προσπαθείς να βελτιώσεις την Ευρώπη σύμφωνα με τις προσωπικές σου απόψεις.
Στο ΕΚΝ της Ρίβα ντελ Γκάρντα, όπου επιλέχθηκες για να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα, πόσοι μαθητές ήσασταν;
Ήμαστε περίπου 300 μαθητές από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η συνύπαρξή μου με μια κοπέλα από τη Σουηδία, με την οποία κοιμήθηκα στο ίδιο δωμάτιο στο πλαίσιο του team building που όριζε ότι έπρεπε να μοιραζόμαστε το δωμάτιό μας με κάποιο παιδί από άλλη χώρα. Εκεί κατάλαβα ότι ίσως να είμαστε πραγματικά δύο διαφορετικοί κόσμοι. Αυτή η διαφορετικότητα που αντικατοπτριζόταν στις διαφορετικές καθημερινές συνήθειες, στον διαφορετικό τρόπο ζωής χαράχτηκε μέσα μου.
Την ίδια παρατήρηση έκανε και η Σουηδέζα;
Οι Έλληνες ήμαστε 12 άτομα, από τις μεγάλες δηλαδή αντιπροσωπίες, και στο συνέδριο μας έδωσαν το παρατσούκλι «the Greek effect», επειδή ήμαστε δεμένη ομάδα και προσπαθούσαμε να είμαστε μέσα σε όλα και να τους πείσουμε για τις απόψεις μας και η αλήθεια είναι ότι τους επηρεάζαμε αρκετά. Αυτό έβγαινε προς τα έξω, ότι δηλαδή περνούσαμε ωραία.
Από το λίγο που είδες ποιες διαφορές εντόπισες μεταξύ της ελληνικής και της σουηδικής κουλτούρας;
Οι Έλληνες σαν ομάδα είχαμε πάει προετοιμασμένοι να τα δώσουμε όλα και μαζί να περάσουμε καλά. Σε σχέση με τη σουηδική ομάδα ήμαστε πιο ανοργάνωτοι: το σουηδικό κράτος είχε προμηθεύσει στους μαθητές που το εκπροσωπούσαν ένα laptop (το οποίο θα επέστρεφαν μετά την ολοκλήρωση του Συνεδρίου) όπου είχαν συγκεντρώσει ό,τι χρειάζονταν για να διευκολύνονται στη δουλειά τους. Βέβαια και εμείς είχαμε προετοιμαστεί από τον θεσμικό φορέα του ΕΚΝ στην Ελλάδα, αλλά η σουηδική ομάδα είχε και βοήθεια από το ίδιο το σουηδικό κράτος. Αυτό με εντυπωσίασε πραγματικά. Όμως, παρ’ όλα αυτά η ελληνική ομάδα κυριαρχούσε στο συνέδριο, ακόμη και αν δεν ήταν το ίδιο οργανωμένη, περισσότερο, θα έλεγα, λόγω του ταμπεραμέντου της.
Τα άλλα παιδιά, δηλαδή, δεν είχαν έρθει με προοπτική να περάσουν καλά; Ήταν προσανατολισμένα αποκλειστικά στο συνέδριο;
Και οι Ιταλοί και οι Σλοβένοι είχαν έρθει σε μεγάλες ομάδες και με μεγάλη χαρά, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό με εμάς.
Πιστεύεις ότι το γεγονός ότι η ελληνική αντιπροσωπεία είχε πάει λιγότερο οργανωμένη είναι ένα γενικότερο χαρακτηριστικό των Ελλήνων;
Μία από τις εκδηλώσεις που παρακολουθήσαμε ήταν και παρουσιάσεις από επίσημους φορείς και σε μία από αυτές δείχνοντας φωτογραφίες από πολλά κράτη ήταν γραμμένο με χιούμορ «να είστε χαρούμενοι όπως οι Γερμανοί και οργανωμένοι όπως οι Έλληνες!». Σίγουρα λοιπόν η φήμη μας είναι τέτοια. Όμως άλλο ανοργάνωτοι και άλλο λιγότερο οργανωμένοι. Μπορεί να μην είχαμε υποστήριξη από το κράτος, είχαμε όμως μεγάλη υποστήριξη από το σωματείο του ΕΚΝ.
Τι υποστηρικτικό πλαίσιο θα ήθελες να παρέχει στους μαθητές το ελληνικό κράτος;
Δεν δίνει στους μαθητές όσες ευκαιρίες υπάρχουν στο εξωτερικό, όμως δεν θα μπορούσα να πω ότι δεν στηρίζει την παιδεία. Κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να προωθήσει περισσότερο τις εξωσχολικές δραστηριότητες, ώστε να αποφεύγεται η στείρα μάθηση μέσα από το βιβλίο και να εμπλουτίζεται με τη βιωματική γνώση μέσα από πειράματα και συμμετοχή σε διαγωνισμούς.
Αισθάνεσαι τυχερή που είχες την ευκαιρία να ανακαλύψεις με τέτοιους τρόπους τη γνώση;
Πιστεύω ότι είμαι από τους πολύ τυχερούς μαθητές, διότι υπάρχουν πολλά σχολεία που ούτε καν ενημερώνουν τους μαθητές τους για την ύπαρξη τέτοιων δυνατοτήτων. Αλλά ακόμα και να τους ενημερώνουν, αν δεν υπάρξει πρωτοβουλία να οργανωθεί η συγκεκριμένη δραστηριότητα, ο μαθητής μόνος του δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει. Στο Αρσάκειο οι καθηγητές προτρέπουν τους μαθητές και στη συνέχεια τους καθοδηγούν σε όλα τα βήματα μέχρι να ολοκληρωθεί η γνώση τους στον τομέα που θα επιλέξουν να ασχοληθούν περισσότερο. Και αυτό εκτείνεται σε πολλούς τομείς, από τον αθλητισμό μέχρι τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Μέσα από τα 13 χρόνια φοίτησης στο σχολείο αυτό, ειλικρινά αισθάνομαι μέλος της αρσακειακής οικογένειας. Είναι ένα σχολείο που αγαπώ και μέσα στο οποίο διέπλασα την προσωπικότητά μου.
Για τις μεταπτυχιακές σπουδές τι σκέφτεσαι;
Είχα στο μυαλό μου κάποιες ιδέες, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξεκινώντας τις σπουδές μου θα διαμορφώσω καλύτερη αντίληψη για το τι θα με ενδιαφέρει τελικά.
Για να πετύχεις στην Ιατρική, είσαι μεταξύ των μαθητών που πιέστηκαν περισσότερο, ώστε να πετύχουν τις υψηλότερες δυνατές βαθμολογίες σε όλα τα μαθήματα. Πώς το βίωσες αυτό;
Θα έλεγα ότι γενικά οι Πανελλήνιες είναι ένα καλό σύστημα με την έννοια ότι είναι από τα πιο αδιάβλητα συστήματα τής χώρας. Άρα το τελικό αποτέλεσμα είναι κατά κάποιον τρόπο δίκαιο, διότι αντικατοπτρίζει το πόσο έχει διαβάσει ο μαθητής. Από την άλλη μεριά όμως, δεν είναι δίκαιο να αξιολογείται ο μαθητής με βάση την απόδοσή του σε μία μόνο μέρα. Η συζήτηση αυτή είναι μεγάλη. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι οι Πανελλήνιες σε βοηθούν να καταλάβεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου: πόσο πολύ θέλεις κάτι, πόσο μπορείς να προσπαθήσεις γι’ αυτό, ποια είναι τα όριά σου.
Πιστεύεις ότι έχει βιομηχανοποιηθεί κάπως το θέμα των εξετάσεων;
Σίγουρα. Ο παροξυσμός με τα φροντιστήρια είναι υπερβολικός. Έχω ακουστά ιστορίες για μαθητές που λύνουν όλες τις πιθανές ασκήσεις για να καλύψουν όλες τις δυνατές μεθοδολογίες, ώστε κατά τη διάρκεια της εξέτασης να μη χρειάζεται να σκεφτούν, αλλά να λύσουν τις ασκήσεις μηχανικά. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο κουραστικό από όλα. Είναι απαραίτητο ο μαθητής να έχει την απαίτηση από τον εαυτό του να οργανωθεί μόνος του, να διαβάσει και πρέπει να έχει τον χρόνο για να το κάνει αυτό.
Εσύ είχες ισορροπημένο πρόγραμμα;
