Βύρων Ζολώτας, απόφοιτος 2022, φοιτητής Νομικής ΕΚΠΑ (18.625 μόρια)
Α’ Αρσάκειο-Τοσίτσειο Λύκειο Εκάλης
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στο Αρσάκειο Εκάλης και με μεγάλη βεβαιότητα μπορώ να πω ότι τα χρόνια αυτά ήταν ξένοιαστα, ανέμελα, ευτυχισμένα και γεμάτα εμπειρίες. Στην αποτίμηση αυτή καταλήγω χάρη στο υπέροχο εκπαιδευτικό δυναμικό του Σχολείου, στο φιλόξενο και ασφαλές περιβάλλον του, στις δραστηριότητες και τις εξορμήσεις που οργανώνονται (με εξαίρεση προφανώς τα χρόνια του κορωνοϊού) και πρωτίστως στις φιλίες που δημιούργησα, πολλές από τις οποίες έχουν καλλιεργηθεί και ενδυναμωθεί μέχρι σήμερα.
Η αλήθεια είναι η εξής: αν ρωτήσουμε μαθητές και μαθήτριες ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που κάνουν όταν ακούν την λέξη «σχολείο», η πλειονότητα θα απαντήσει «υποχρεώσεις, πολύωρο βαρετό διάβασμα στο σπίτι» και, βέβαια, αν τους ρωτήσουμε ποια είναι η αγαπημένη τους ώρα, η μεγάλη πλειοψηφία θα απαντήσει ότι είναι είτε το διάλειμμα είτε η Γυμναστική. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ έτσι θα απαντούσα. Τότε, όσο ήμουν ακόμη μαθητής. Φυσικά το σχολείο εμπεριέχει την υποχρέωση να διαβάζεις πολύ στο σπίτι, να προετοιμάζεσαι για διαγωνίσματα, να μαθαίνεις απ’ έξω την Ιστορία, να κάθεσαι μέσα να διαβάζεις και να χτυπάς το κεφάλι σου πάνω από μια άσκηση Μαθηματικών, ενώ ο καιρός έξω είναι φανταστικός και σε καλεί να πας μια βόλτα. Όμως το σχολείο δεν είναι μόνο ένας χώρος παράδοσης μαθήματος και κατάθεσης εργασιών. Δεν είναι μόνο η κλασική ατάκα των μαθητών «έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έμαθα το πυθαγόρειο θεώρημα, αλλά ακόμη δεν μου έχει χρησιμεύσει στην καθημερινή μου ζωή». Δεν είναι μόνο πολύ πρωινό ξύπνημα και η κούραση του να σηκώνεις το πάπλωμα και να βγαίνεις από το ζεστό σου κρεβάτι για να ετοιμαστείς. Μόνο όταν τελειώσεις το σχολείο και αρχίζεις να το νοσταλγείς, μόνο τότε διαπιστώνεις τι πραγματικά είναι το σχολείο.
Το σχολείο, λοιπόν, είναι οι πρωινές συζητήσεις που κάνεις με τους φίλους σου πριν έρθει ο καθηγητής και αρχίσει η πρώτη ώρα. Είναι η πλάκα που κάνουν ή το αστείο που λένε δυο συμμαθητές σου την πρώτη ώρα και σε κάνουν να γελάς, παρόλο που εσύ είσαι κουρασμένος/-η. Είναι το κουδούνι που θα χτυπήσει και θα βγεις έξω για διάλειμμα. Είναι τα αλλεπάλληλα αστεία που θα κάνεις με την παρέα σου στο διάλειμμα. Είναι η αναμονή μέχρι να έρθει ο καθηγητής, που για κάποιο λόγο έχει αργήσει, και ο συμμαθητής που θα μπει στην τάξη και θα φωνάξει «έχουμε κενό» και η χαρά που ακολουθεί. Είναι το αστειάκι που θα πει ο καθηγητής και θα γελάσει η τάξη. Είναι η ανυπομονησία που υπάρχει μέχρι να έρθει η ώρα της Γυμναστικής. Είναι οι σοβαρές συζητήσεις που γίνονται εν ώρα μαθήματος. Είναι όλες οι εκδρομές, μονοήμερες και πολυήμερες, και οι θεατρικές παραστάσεις που διοργανώνονται. Είναι η μουσική που βάζεις στο σχολικό και όλοι μαζί τραγουδάτε. Το σχολείο είναι το κουδούνι που σημαίνει το τέλος της ημέρας και η απάντηση που θα δώσεις στους γονείς σου όταν σε ρωτήσουν «πώς ήταν η μέρα σου».
Όλες αυτές τις παραπάνω μοναδικές αναμνήσεις μου τις χάρισε το Αρσάκειο Εκάλης και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Από το Αρσάκειο έμαθα την πραγματική σημασία του σχολείου και από τις αναμνήσεις που αυτό μου χάρισε, με στεναχώρια λέω ότι, δυστυχώς, το σχολείο θα μου λείψει.
